Από την στιγμή που κυκλοφόρησε προ
διετίας το Watch Dogs και την εμφανή πρόθεση της Ubisoft να κρατήσει
ζωντανό το franchise με περισσότερα από ένα παιχνίδια, είχα πει ότι αυτή
η σειρά πρόκειται να ακολουθήσει την πορεία των Assassin’s Creed. Το
πρώτο ήταν ένα καλό παιχνίδι, με έξυπνες ιδέες και μηχανισμούς gameplay
που ωστόσο κατέληγε γρήγορα επαναλαμβανόμενο και μονότονο σε σημεία, ενώ
το δεύτερο έρχεται να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να προσφέρει την
εμπειρία που η εταιρία υποσχόταν από τον πρώτο τίτλο. Αυτό έγινε
επιτυχώς με το Assassin’s Creed 2, και γίνεται επιτυχώς και με το
δεύτερο κεφάλαιο του Watch Dogs.
Προτού περάσουμε στα του παιχνιδιού και
για να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα που ίσως παρερμηνεύθηκαν από την
εισαγωγή μου, αγάπησα το πρώτο παιχνίδι και απόλαυσα όλες τις ώρες που
ασχολήθηκα με αυτό, παρά τις γενικές μέτριες αντιδράσεις κοινού και
κριτικών. Αλλά ο Aiden αποτελεί πλέον παρελθόν και πλέον ο βασικός μας
πρωταγωνιστής είναι ο Marcus.
Marcus λοιπόν, ένας νεαρός που
φυλακίστηκε για ένα έγκλημα που δεν έκανε επειδή το έξυπνο λογισμικό της
πόλης ctOS έκρινε πως αυτός ήταν από όλους τους κατοίκους της πόλης ο
πιο πιθανός δράστης, παρά την παντελής έλλειψη στοιχείων. Που το ξέρω θα
μου πείτε και θα έχετε και δίκιο, γιατί το παιχνίδι δεν πολυμπαίνει
στον κόπο να μας εξηγήσει τι έκανε ο Marcus αλλά λογικά θεωρεί πως όλο
και κάποιο trailer θα έχουμε δει τόσο καιρό, κάποιο preview θα διαβάσαμε
από την E3, κάτι. Μάλιστα, το μόνο backstory που
γνωρίζουμε για τον -αξιαγάπητο κατά τ’ άλλα – χαρακτήρα μας είναι μόλις
λίγες πληροφορίες που εμφανίζονται κατά την πρώτη αποστολή του
παιχνιδιού όταν και πρέπει να εισβάλουμε στα κεντρικά των servers και να
σβήσουμε το προφίλ μας από το σύστημα.
Εν πάσει περιπτώσει, η πρώτη αποστολή
είναι ουσιαστικά μία δοκιμασία που ο πρωταγωνιστής μας καλείται να
ολοκληρώσει προκειμένου να η χακερική ομάδα ακτιβιστών DedSec
να τον δεχτεί στην κλίκα της. Για να σας δώσω μία ακριβέστατη περιγραφή
των τυπάδων της DedSec, έχουμε να κάνουμε με μία παρέα νερντουλών,
ακτιβιστών, χιπστεράδων που δεν θέλουν η ζωή τους να καταγράφεται και να
σκιαγραφείται από την κυβέρνηση και εκτυπώνουν 3D όπλα στο πίσω μέρος
ενός παιχνιδάδικου. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Το Watch Dogs 2 είναι τόσο χίπστερ που το βασικό μας melee όπλο είναι ένα γιο-γιό (ή καλύτερα το πιο φονικό γιο-γιό στην ιστορία των γιο-γιό).
Το τρελοπαρεάκι της DedSec είναι ο ορισμός του χτισίματος χαρακτήρων βάσει στερεοτύπων. Έτσι έχουμε την αντιδραστική Sitara που δηλώνει γκραφιτού και DJ, με εμφανή δυσαρέσκεια στο Big Brother, τον αυτιστικό και socially-awkward Josh «Hawt Sauce» που προγραμματίζει ακατάπαυστα, τον τύπο-με-την-μάσκα που μας εκνευρίζει αφάνταστα σε κάθε του κίνηση και αποτελεί τον μηχανικό του group και τέλος των Horatio
που μας είναι αρκετά συμπαθής για κάποιον άγνωστο λόγο. Οι χαρακτήρες
είναι όλοι αξιόλογοι, ενώ παίρνουμε στα θετικά την προσπάθεια της
Ubisoft να τους κάνει όλους αρκετά καΐλες προκειμένου να δώσει μία νότα
σαρκασμού στην όλη υπόθεση. Τόσο σαρκασμό που η ομάδα που θέλει να σώσει
την ανθρωπότητα από τον κίνδυνο του «φακελώματος» μοιάζουν με μερικά
παιδάκια που τους άρεσε το Mr Robot και θέλησαν να μοιάσουν στον Eliot (εντάξει, χωρίς τις διχασμένες προσωπικότητες και τα συναφή δηλαδή).
Η βασική πλοκή της ιστορίας του Watch
Dogs 2 δεν πάει για όσκαρ, αφού βασίζεται στην λογική ότι πρέπει να
γίνει μία DDoS επίθεση στους servers του ctOS προκειμένου να πέσει το
σύστημα και να ξεμπερδέψουμε με την προσπάθειας της κυβέρνησης να
ελέγχει τον καθένα και να αποκτάει πρόσβαση σε κάθε λογής πληροφορία που
επιθυμεί. Ο βασικός μας στόχος ωστόσο μπορεί να επιτευχθεί πείθοντας
τους κατοίκους της πόλης να κατεβάσουν την εφαρμογή μας ώστε να αποκτήσουμε πρόσβαση στους υπολογιστικούς πόρους της συσκευής τους και να εξαπολύσουμε την επίθεση. Κερδίζοντας followers, κερδίζουμε και υπολογιστική ισχύ για τις χακεριές της DedSec αλλά και πόντους προκειμένου να αναβαθμίσουμε
τις ικανότητές μας. Και για αυτόν τον λόγο μπαίνουμε στον κόπο να
εξαπατήσουμε έναν διεφθαρμένο ιδιοκτήτη φαρμακοβιομηχανίας κάνοντάς τον
να δωρίσει 20 εκατομμύρια σε μία έρευνα Λευκαιμίας ή να leakάρετε το νέο
παιχνίδι της Ubisoft στο internet! Η εν λόγω αποστολή στα γραφεία της
Ubisoft ίσως να είναι από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του
παιχνιδιού, λόγω αυτής της ιδιαιτερότητάς της. Κατά τ’ άλλα, το παιχνίδι
ξεκινάει κάπως αργά, μπορεί να σας φανεί λίγο κουραστικό στις πρώτες
ώρες ενασχόλησης αλλά η κατάσταση βελτιώνεται σημαντικά όσο προχωράτε
την ιστορία αποκτώντας μεγαλύτερη ποικιλία και σας μπλέκει σε πιο
ευφάνταστες καταστάσεις. Σε γενικές γραμμές, η σοβαρή ιστορία του πρώτου
Watch Dogs που αναλώνεται στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δίνει την
θέση της σε ένα πιο ανάλαφρο στόρυ παρά το σοβαροφανές του υπόβαθρο.
Και μιλώντας για ευφάνταστες καταστάσεις, το παιχνίδι σας δίνει την δυνατότητα να χειριστείτε ένα ρομποτάκι εδάφους αλλά και ένα drone
προκειμένου να πάτε σε σημειά που δεν θα ήταν εφικτό οδικώς. Άλλωστε ο
open world σχεδιασμός ενισχύει ακόμη περισσότερο την έννοια της
βολιδοσκόπησης του χώρου προκειμένου να φτιάξετε ένα πλάνο δράσης. Αν
και το Watch Dogs 2 είναι στον πυρήνα του ένα stealth παιχνίδι, στην
πραγματικότητα πολλές φορές η λύση του shooting κρίνεται αναπόφευκτη
αλλά και πιο εύκολη, με τον τίτλο να μην δίνει κάποιο bonus
εφόσον ολοκληρώσετε τις αποστολές όσο πιο stealth γίνεται. Σίγουρα δεν
μιλάμε για stealth gameplay ενός Metal Gear Solid, αλλά η υπομονή, η
τακτική και οι stealth δολοφονίες επικροτούνται από τα Assassin’s Creed,
παιχνίδια της ίδιας εταιρίας. Κατά τ’ άλλα, όσοι δεν είστε φαν του
χάους και του ανελέητου shooting, μπορείτε έτσι σαν χάκερς που είστε να
δηλώσετε τον αντίπαλο στην αστυνομία ώς καταζητούμενο και να περιμένετε
να τον μαζέψουν ή να καλέσετε κάποια συμμορία και να τους αφήσετε να
αλληλοσκοτωθούν. Όλα για καλό γίνονται άλλωστε, το ctOS πρέπει να
καταστραφεί.
Η όλη ιστορία θυμίζει αρκετά τα σύγχρονα Grand Theft Auto
και την προσπάθεια σαρκασμού της σύγχρονης κοινωνίας. Έτσι στο Watch
Dogs 2 θα βρεθείτε πολλές φορές μάρτυρες σε μπηχτές, σαρκασμούς και
αναφορές σε Google (ή αλλιώς Nudle in-game), Facebook, Donald Trump και…
σαϊεντολόγους. Δεν είναι κακό να δανείζεσαι ύφος και στυλ, άλλωστε η
παρθενογένεση στις μέρες μας έχει σχεδόν εκλείψει, αλλά πολλές φορές το
Watch Dogs μοιάζει να προσπαθεί πολύ να μοιάσει στο Grand Theft Auto,
πράγμα που ίσως από ένα σημείο και μετά να κουράσει κι να αποτύχει. Κι
ένας από τους βασικούς λόγους που αποτυγχάνει είναι ότι ο κοινωνικά
ευαίσθητος Marcus που δεν πολυβγάζει κακία για τους ανθρώπους, μπορεί να
βγει στον δρόμο και να σκοτώσει καμιά δεκαριά άμαχους πολίτες ή να
ανατινάξει μία ντουζίνα περιπολικά, με το επόμενο cut scene να είναι
εντελώς αφύσικο με τις πράξεις του χαρακτήρα. Φυσικό επακόλουθο θα μου
πείτε, αλλά άλλο να σκοτώνει ο Trevor του GTA και άλλο ο άμαθος Marcus
με μερικά 3D printed όπλα. Προσωπικά δεν θα με χάλαγε
αν στο free roam το παιχνίδι δεν επέτρεπε την χρήση όπλου με παρόμοιο
τρόπο με το L.A. Noire, αλλά σίγουρα κάτι τέτοιο θα κινούσε αντιδράσεις
από πολλούς παίκτες.
Όπως και στο πρώτο παιχνίδι, έτσι και στο Watch Dogs 2 το multiplayer μπλέκεται με το single player δημιουργώντας ένα ενιαίο κομμάτι. Οι χρήστες μπορούν να «εισβάλουν»
στο παιχνίδι άλλων παικτών και να τους χακάρουν (όπως γινόταν και στο
πρώτο παιχνίδι), αλλά η Ubisoft πάει την συνταγή ένα βήμα παραπέρα
εισάγοντας και co-op αποστολές και 3vs1 bounty hunt
σε παίκτες που κάνουν χαμό στην πόλη. Σε αυτή τη φάση το multiplayer
λειτουργεί σχεδόν καλά, αφού είχε απενεργοποιηθεί για μία περίπου
βδομάδα λόγω framedrops που προκαλούσε.
Στον τεχνικό τομέα, το Watch Dogs 2 τα πηγαίνει εξαιρετικά σε μερικά κομμάτια αλλά στραβοπατάει σε βασικά σημεία. Αρχικά, τα γραφικά
του παιχνιδιού είναι εξαιρετικά, πολύχρωμα, ενώ η μικρογραφία του Σαν
Φρανσίσκο συνδυάζει πολύ καλό το μεγάλο αστικό κέντρο με την εξοχή των
προαστίων και την ακτογραμμή της παραθαλάσσιας πόλης (μαζί με το νησάκι
του Αλκατράζ όπου θα ταξιδέψετε για μία αποστολή!). Ωστόσο το όλο όμορφο
σκηνικό έρχεται αντιμέτωπο με αρκετές αστάθειες στο framerate, αλλά το κουσούρι του πρώτου τίτλου με τα εκτενή loading times έχει ευτυχώς διορθωθεί. Συνεχίζοντας, αυτό που δυστυχώς δεν μπορεί να μας αφήσει ικανοποιημένους είναι η τεχνητή νοημοσύνη
των εχθρών, οι οποίοι ακολουθούν προκαθορισμένες διαδρομές θυμίζοντας
παιχνίδι δεκαετίας, ενώ το ίδιο ισχύει και για την AI των αστυνομικών.
Μπορεί ο Marcus να έχει σφάξει με το γιο-γιό του δύο ντουζίνες φύλακες
και να βγει από το κτήριο της αποστολής κύριος ταξιδεύοντας προς τον
δύοντα ήλιο ακούγοντας Pink Floyd.
Κλείνοντας με το review και κάνοντας μία μικρή σύνοψη, το Watch Dogs 2 είναι σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με τον πρώτο τίτλο, χωρίς ωστόσο να μιλάμε για ένα αψεγάδιαστο παιχνίδι. Η αλλαγή ύφους από το σκοτεινό Σικάγο και τον τραγικό Aiden Pierce στο πολύχρωμο Σαν Φρανσίσκο και τον αξιαγάπητο (αν εξαιρέσουμε μερικές μαζικές δολοφονίες και κάποια ποινικά αδικήματα) Marcus, μπορεί να ξενίσει μερικούς που αγάπησαν το πρώτο παιχνίδι, αλλά κάνει την δουλειά της. Η σατιρική διάθεση του παιχνιδιού θα σας δημιουργήσει συχνά πυκνά ενα χαμόγελο στο πρόσωπό σας, ενώ δεν θα λείψουν και οι στενάχωρες ή συγκινητικές στιγμές κατά τις 20 και πλέον ώρες που ο τίτλος προσφέρει να ασχοληθείτε μαζί του. Σίγουρα μία από τις καλύτερες κυκλοφορίας της χρονιάς στον τομέα του.
Watch Dogs 2
Βαθμός 8.5/10
Θετικά
- Ευφάνταστο, open world gameplay
- Ενδιαφέρουσα ιστορία με αρκετά σατιρικά στοιχεία
- Μεγάλη διάκρεια
- Πανέμορφα γραφικά
- Seamless multiplayer
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου